Rozdział 2

                                                       
        Następnego dnia lekarz oznajmił mi że mogę już iść do domu tylko, żebym się nie przemęczała. Mimo bolącej ręki przebrałam się w rzeczy które przyniosła mi moja przyjaciółka i spakowałam je do torby. Nie była tego samego zdania co ja w sprawie chłopaków ale przekonała mnie do tego żebym napisała choćby jakiś list .
Wiem głupio robię ale nie mam innego wyboru. Gdy patrze na nich przypomina mi się Nathan a to rani mnie najbardziej mimo, że nie jesteśmy razem od roku. Ale to jeszcze tak bardzo boli.
Rok temu spotkałam go w restauracji, zaczęliśmy się spotykać potem byliśmy parą, byłam tak zaślepiona miłością do niego że nie wiedziałam co się tak naprawdę kryje pod uroczym, śmiesznym, kochającym i  wrażliwym chłopakiem. Wtedy, tamtego dnia wracałam z mojego studia fotograficznego, gdy zobaczyłam Nathana idącego do domu. Chciałam krzyknąć ale coś mnie zatrzymało. I dobrze wtedy zrobiłam. Gdy patrzyłam jak zza rogu idą  jego czterej koledzy z dziewczynami. Wtedy gdy blondynka krzyknęła jego imię, rzuciła się w jego stronę i  zaczęli się całować. Podeszli do nich chłopaki.
Jeden z nich wtedy powiedział. -Co z tą brunetką którą wyrwałeś ?
A Nathan odpowiedział że to tylko wspomnienie nic dla niego nie znaczące.
Wtedy się odwrócił i nasze oczy się spotkały.
Zaczęłam wtedy biec przed siebie, nie wiedziałam gdzie idę nic się już nie liczyło. Czułam się tak jakby ktoś mi wbił nóż w serce. Nie liczyło się nic tylko on. Wtedy nie miałam ochoty żyć. Leżałam, płakałam przez miesiące. W końcu wyjechałam z Londynu do rodzinnego miasta. Dzięki moim starym znajomym a szczególnie mojej rodzinie pozbierałam się jakoś  z tego,  przynajmniej tak mi się zdawało. Nie chciałam przechodzić przez to jeszcze raz. Nie chce i nie muszę.
        Dotarłam do studia i zaczęłam wywoływać zdjęcia wiem że powinnam być w domu i odpoczywać ale nie mogłam. Chciałam czymś zająć myśli a fotografia była właśnie tym co  potrzebowałam.


____________________________________
Przepraszam was, że taki krótki.
3 Rozdział jest o wiele, wiele  dłuższy.